Dirk Danen werkt als operations manager en trainer bij De Harde Leerschool in Den Haag en Leiden. Op dit moment is hij top rugbyer en Captain bij Nederland Heren XV en Rugby Club Hilversum. Met zijn sportieve leven motiveert en inspireert hij jongeren om steeds beter te worden. Een fantastische job die wij graag eens in het zonnetje zetten.

Wat houd je werk precies in?
Samen met Ed Oscam en Renee Groenendijk zit ik in het managementteam. Als er een project gaat starten in een regio of stad, dan regel ik daarvoor de financiering, werkgevers en kandidaten. Ik kom daardoor in contact met instanties, fondsen en bedrijven in het hele land. Maar ook met gemeentes die meestal een deel van het project financieren. Daarnaast ben ik ook trainer op het veld. We hebben een mooie club van trainers met mensen uit de rugbywereld, oud-commando’s, ex topsporters en coaches op het gebied van jongerenbegeleiding. 

Hoe ben je in deze functie terechtgekomen?
Ik kwam in 2015 in aanraking met ondernemers die dit wilden starten. Zij sponsorden op dat moment al diverse rugby clubs en Rugby Nederland. Maar ze wilden graag meer doen. Ze besloten ‘De Harde Leerschool’ te starten. Dit is gebaseerd op ‘School of Hard Knocks’ in Engeland. Daarbij wordt de rugbysport ingezet om langdurig werkloze jonge mannen weer toekomstperspectief te bieden. In dat traject ben ik betrokken en zo ben ik trainingen gaan geven. Tot dat moment leefde ik een topsport leventje. Alles was voor mij geregeld. Maar nu zag ik ook een andere, meer duistere kant van Nederland. Al snel raakte ik geïntrigeerd door de verhalen van de jongens en ik vind het mooi om te zien hoe enthousiast ze raken van de rugbysport. 

Hoe ziet zo’n traject eruit?
Het totale traject duurt 8 weken, waarvan we 3 dagen in de week vol aan de slag gaan. Nu is er door covid wel een aangepast programma. In de ochtend gaan we trainen. Dan leren de deelnemers de belangrijke waarden van rugby. Bijvoorbeeld met respect omgaan met autoriteit en de scheidsrechter. Ook als je het niet eens bent met een beslissing. Ze leren letterlijk met vallen en opstaan. Rugby is een contactsport, je doet het niet alleen. Aan de ene kant is het natuurlijk een ruige sport. Maar je doet het wel samen, in je eentje kun je niet winnen. Dat leren we ze. In de middagsessie bespreken we wat er op het veld gebeurd is. We kijken naar het zelfbeeld, naar hun leven en spreken ze moed in. De lessen zijn gebaseerd op positieve psychologie, het ‘Op eigen kracht’ principe, dat is de rode draad. Er komen verschillende gastsprekers om te vertellen over onderwerpen zoals schulden, verslaving, gezonde voeding etc. Daarnaast krijgen de deelnemers commando training en normaalgesproken (voor corona) organiseren we een oefenwedstrijd tegen studenten. In de laatste weken van het traject is er een banenmarkt waarbij werkgevers komen vertellen over hun bedrijven. Het doel is om in de laatste week de contracten met werkgevers te ondertekenen. Zo’n 50% van de deelnemers slaagt en gaat daarna direct aan het werk. Er is altijd een nazorgtraject van zo’n 3 maanden. Dan blijven we ook aan de slag met de 50% die nog wat extra’s nodig heeft. 

Wat vind je het leukste aan je werk?
Het veranderproces waar de deelnemers doorheen gaan vind ik mooi om te zien. Ik was laatst bezig met nieuwe club toen een paar oud-deelnemers even langskwam. Een  nieuwe deelnemer wist zich slecht een houding te geven en zette een grote mond op. Een oud-deelnemer zei daarop tegen mij ‘Wat een rare vent’. Toen vertelde ik hem ‘Realiseer je dat je 8 weken geleden ook zo in het leven stond.’ Zo zie je hoe snel die verandering gaat. We creëren een plek waar de jongens zich prettig voelen en zich kunnen ontwikkelen. Daar ben ik enorm trots op. Ik vind het ook mooi om te zien dat er toch nog veel werkgevers zijn die met ons op zoek gaan naar oplossingen om te helpen. Want als je in de schuldsanering zit, en de motivatie om te gaan werken niet het geld is, waarom zou je dan gaan werken? Werkgevers bedenken omstandigheden zodat de jongens toch met plezier naar hun werk komen. Bijvoorbeeld door ze te belonen met een tas met boodschappen, een autootje of rijbewijs. Ze denken echt mee om ze perspectief te bieden. Dat vind ik geweldig.  

Wat is je grootste wens?
Onze grootste wens is dat we wat meer lange termijn kunnen gaan werken. Dus dat we voor meerdere jaren plannen kunnen maken. Niet meer sprokkelen van project naar project voor financiering. Dat zou ik heel graag zien. We zijn daarvoor zeker al op de goede weg, er zijn al wat langdurige samenwerkingen met gemeenten.